Loading...Naskalnik Marliera (Julidochromis marlieri Poll, 1956)
Synonimy:
Naskalnik kratkowany
Gatunek ten spotkać można w północno – zachodniej części jeziora Tanganika, pomiędzy Makabola i Luhanga w litoralu żwirowatym i skalnym.
Wraz z J.regani jest to największy naskalnik spośród gatunków hodowanych w akwariach. Dorasta do 15 cm, według innych źródeł do 13cm.
Podstawowa barwa ciała to żółć. Praktycznie całe ciało pokryte jest charakterystycznym, kratkowanym czarniawym wzorkiem. Hodowane w niewłaściwych warunkach lub zestresowane, naskalniki bledną.
Tak jak i inni przedstawiciele rodzaju, naskalnik Marliera pośród skałek porusza się w sposób bardzo charakterystyczny – stara się pływać zawsze brzuchem do ich powierzchni. Niewprawne oko ujrzy jedynie rybę pływającą „do góry brzuchem” i poczyta to zupełnie niesłusznie jako objaw chorobowy.
Akwarium ogólne, którego jednym z mieszkańców ma być naskalnik Marliera, nie powininno mieć mniej niż 150 litrów. Ze względu na rozmiary i wielkość obejmowanego przez parę rewiru, metr długości zbiornika jest uznawany za normę. Przyszli rodzice nie będą na swoim terenie tolerować żadnych ryb, chociaż są głosy, że naskalniki i szczelinowce nie umieją bronić ikry przed zbrojnikami i sumami. W jednym akwarium, przy odpowiednim urządzeniu, można jednak trzymać więcej niż jedną parę.
Ikra składana jest w szczelinach skalnych. Pilnują jej oboje rodzice.
Rozróżnienie płci jest bardzo trudne. Samiec ma nieznaczny guz tłuszczowy i odrobinę dłuższe płetwy.
Zgodną, dobraną parę naskalników Marliera można z pewnością hodować w zbiorniku mniejszym. Dla dobrego rozwoju i rodziców, i potomstwa, za rozsądne rozwiązanie należy uznać zbiornik 130-150 litrowy.
To, co u naskalników szczególnie urocze, to ich „więzy rodzinne”. Młode pomagają rodzicom w wychowie rodzeństwa, pilnując terytorium. Odpędzane są dopiero, gdy mają mniej więcej 5 centymetrów i nadchodzi pora na usamodzielnienie się. Dojrzałość płciową osiągają w wieku ok. 14 miesięcy.
Naskalniki są bardzo wrażliwe na zmiany w otoczeniu. Nawet nieduże zmiany w wystroju akwarium mogą spowodować gwałtowne walki. Szczególną ostrożność należy zachować w akwarium hodowlanym, aby nie skłócić dobranej pary.
Jedzą praktycznie wszystko. Chętnie biorą zarówno granulaty, jak i pokarm w płatkach. Chociaż w naturze żywią się małymi skorupiakami, w niewoli przyjmują także pokarm roślinny.
Michał P.
Skorzystałem z:
Roman Pawlak, Adam Adamski, Pielęgnice jeziora Tanganika, BGA Science Publisher, Toruń 1992
Paul Loiselle, A fishkeeper\’s guide to African cichlids, Tetra Press, 1996
Liczba wyświetleń: 66