Loading...Wariatus czystej krwi wyrasta wpierw do pełnej wielkości, a dopiero potem powoli wybarwia się. Może to trwać nawet jeden rok. Nie krócej jednak niż sześć miesięcy. Wszystkie krzyżówki zaczynają się wybarwiać przed osiągnięciem pełnego wzrostu. Jest to cecha charakterystyczna, po której już na pierwszy rzut oka można stwierdzić skrzyżowanie z innym gatunkiem. Wariatusy trzymane razem z mieczykami i zmienniakami plamistymi (platkami), nie wykazują tendencji do krzyżowania tylko wtedy, kiedy obsada jest mała (co najmniej 20 litrów wody na jedną rybkę) i w danych gatunkach znajdują się zarówno samczyki, jak i samiczki. Nie dotyczy to jednak krzyżówek. Te będą się dalej krzyżowały bez względu na jakość obsady. Przy zachwianiu powyższej równowagi, rychło doczekamy się bastardów.
 |
| Xiphophorus maculatus x helleri x variatus Tak zwany weloniasty wariatus ze zdegenerowaną płetwą grzbietową. |
 |
| xx. maculatus x variatus Tak zwany czarny wariatus. W zewnętrznej budowie tej rybki uwidacznia się przewaga X. v. variatus. |
Z tego powodu wariatusów nie należy trzymać razem z mieczykami lub „platkami”. Wszystkie tak zwane weloniaste wariatusy powstały poprzez krzyżowanie z platkami i częściowo z mieczykami. Niektóre krzyżówki zasługują na uwagę ze względu na swoje ubarwienie. Takimi krzyżówkami są „czarny wariatus” i „mary gold”. Nie należy ich trzymać razem z innymi rybkami z rodzaju Xiphophorus. Do dalszego rozmnażania należy przeznaczać ściśle wysortowane osobniki o pozytywnej budowie i pożądanym ubarwieniu. Niektóre osobniki o ubarwieniu „marygold” wykazują rakowatość na nasadzie płetwy ogonowej (na matowej czerwieni). Drogą stałej i starannej selekcji możemy takie osobniki rugować z dalszego rozmnażania.
Krzyżówki powstałe przez wykrzyżowanie mieczyka, platki i wariatusa, będące krzyżówkami weloniastymi, wykazują mniejsze lub większe zdegenerowanie płetwy grzbietowej, objawiające się pierwszymi kilkoma promieniami w postaci krótkich zgrubiałych kikutów.
Krzyżowaniem wariatusów interesowano się od chwili ich sprowadzenia. W 1934 roku w tygodniku Wochenschrift für Aquarien und Terrarienkunde, doktor Breider opisuje na stronie 771 opisuje krzyżówkę, której samiec ma czerwone ubarwienie tułowia. Pozostałe cechy u tej krzyżówki są typowe dla wariatusa.
W miesięczniku Die Aquarien und Terrarien Zeitschrift (DATZ) w roku 1949 doktor H. Mombour przekazuje informację o tak zwanym czarnym wariatusie, „wykrzyżowanym” przez hodowcę z Wiesbaden, Alfreda Wrobel’a. Czarnego wariatusa uzyskał on poprzez wielokrotne krzyżowanie wariatusa z platką. Czarny wariatus pokazany jest na drugiej stronie okładki.
Wariatus tuxedo powstał przez skrzyżowanie z mieczykiem o ubarwieniu tuxedo. Należy zaznaczyć, że ubarwienie tuxedo u mieczyków powstało z skrzyżowania mieczyka z platką.
Następnie jak grzyby po deszczu pojawiały się nowe krzyżówki, jak wariatus srebrnogłowy, wariatus złotogłowy, czarno płetwy wariatus, złoto płetwy wariatus, marigold zwany w Niemczech Dotterblumenplaty u tej krzyżówki występuje czasami rakowatość na matowej czerwieni. Ta krzyżówka jest w przedniej części jednolicie żółta, zaś w tylnej części jednolicie czerwona. Podobne ubarwienie uzyskane przez wieloletnią selekcję występuje u czystego wariatusa, ale nie ma u niego jednolitego ubarwienia, lecz na żółtym tle widać rysunek łusek, a czasami widoczne są szarawe, pionowe paski.
Amerykanin Bill Hearin jest „twórcą” wariatusa weloniastego nazywanego także wariatusem wysokopłetwym. Amerykanin ten prowadził firmę trudniącą się rozmnażaniem ryb. Weloniasty powstał poprzez skrzyżowanie z mieczykiem Simpsona wielu odmian barwnych wariatusa, a następnie krzyżowanie tych krzyżówek. O ile tak zwany czarny wariatus może uchodzić za piękność, o tyle wszystkie pozostałe krzyżówki nie dorastają czystemu wariatusowi do przysłowiowych pięt.
Opracowanie
Jerzy K.
Przedruk elektroniczny za zgodą PZA z czasopisma „Akwarium” nr 02/02
Liczba wyświetleń: 287
Poprawić fotki