Loading...Synonimy: Trichogaster trichopterus
Rodzina: Guramiowate
Występowanie: Azja – Sumatra, Indie
Wygląd: Rozmiar: 10cm
Długość życia: ok. 7 lat
Parametry wody: Temperatura wody 22-28°C, odczyn wody 6-8,8 pH, twardość dH wody: 5-50°n
Akwarium: Minimalna objętość: 80L
Ryby z podrodziny Belontiidae (Beloncjowate). Specyficzne, bo przystosowane do życia w złych warunkach, w wodzie o bardzo małej zawartości tlenu. Żyjące na polach ryżowych, w małych bajorkach, czy stawach Azji.
W jaki sposób ryby te radzą sobie w wodzie, w której inne z powodu braku tlenu by zginęły? Otóż posiadają one dodatkowy organ oddechowy zwany labiryntem. Narząd ten służy rybom do oddychania powietrzem atmosferycznym. Znajduje się on s specjalnej komorze – nad skrzelami, tuż za oczami i zbudowany jest z pofałdowanych, płaskich kosteczek, pokrytych mocno ukrwioną śluzową tkanką, odbierającą tlen z wdychanego powietrza. Ryba pobiera znad wody powietrze do aparatu labiryntowego. Dodam że jakiekolwiek zablokowanie możliwości korzystania z „labiryntu” (np. jego przeziębienie) powoduje utopienie się ryb. Może powiem jeszcze, że przeziębienie labiryntu może wystąpić na skutek dużej różnicy temperatur pomiędzy wodą (temp. wyższa), a znajdującym się nad nią powietrzem (temp.. niższa), dlatego tez akwarium z rybami labiryntowymi musi byś w miarę szczelnie przykryte.
Ryby tej rodziny przejawiają ciekawe zachowania rozrodcze. Potrafią opiekować się ikrą i narybkiem na różne sposoby. Na przykład jedne – budują dla niej gniazda z bąbelków powietrza otoczonych specjalną wydzieliną, inne – inkubują ikrę w pysku. Inne gatunki natomiast, składają ikrę nie interesują się jej losem.
Chciałbym przedstawić tu jeden z gatunków ryb z podrodziny Beloncjowate.
W rodzinie tej występuje rodzaj o nazwie Trichogaster, u nas znany pod nazwą „Gurami” wśród ryb tego rodzaju występuje kilka gatunków, lecz ja zajmę się tylko jednym z nich. Jest to Trichopodus trichopterus (nazwa nadana przez Pallasa w 1777 roku), czyli gurami dwuplamisty (lub dwuplamy).
Ryba ta spotykana jest na obszarach południowo – wschodniej Azji – Półwysep Malajski, Singapur, wyspy Indonezji. Występuje w różnych odmianach barwnych (jak np. odmiana „Cosby” zwana u nas Gurami marmurkowym, czy też „Sumatranus” – Gurami niebieski). Charakterystyczną cechą ubarwienia tej ryby, są (po dwie – bardziej, lub mniej widoczne) ciemne plamy występujące na bokach jej ciała. Poza tym, posiada coś, co rzadko spotyka się wśród ryb. Są to „wąsy”. Tymi „wąsami” są płetwy brzuszne przekształcone w wyrostki czuciowe. Ryby pływając, ciągle nimi poruszają badając teren przed sobą i po bokach.
Gurami dwuplamiste osiągają do 15 cm długości, są spokojne i nadają się do trzymania w akwarium towarzyskim. Nie należy trzymać ich razem z rybami, które ogryzają innym płetwy – takimi jak np. brzanka sumatrzańska – ze względu na ryzyko utraty delikatnych płetw brzusznych.
Samiec w okresie tarła i opieki nad ikrą i narybkiem przejawia agresję wobec innych ryb, a po tarle też wobec samicy.
Najbardziej charakterystyczną cechą, która pozwala odróżnić samca od samicy jest wygląd płetwy grzbietowej. Samiec posiada płetwę wydłużoną i spiczasto zakończoną, samica zaś krótszą, z obłym zakończeniem. Poza tym samica posiada bardziej zaokrągloną brzuszną partię ciała.
Gurami nie wymagają specjalnych zabiegów związanych z przygotowaniem dla nich wody. Tolerują dużą rozpiętość jej twardości, pH należy im zapewnić w granicach 7, wodę raczej starą. Ryby wymagają nieznacznego jej odświeżania w miarę regularnych odstępach czasu. Temperatura wody 25 do 28°C, a podczas tarła nawet do 32°C. Należy przygotować im raczej duży (powyżej 100 litrów pojemności), jasno oświetlony i gęsto obsadzony roślinami zbiornik. W celu zapewnienia rybom miejsca do pływania, rośliny sadzić najlepiej przy ścianach – tylnej i bocznych, środek akwarium pozostawiając wolny. Na powierzchni wody muszą znajdować się rośliny pływające, nie mogą jednak przesłaniać całej tafli wody, gdyż jak już pisałem powyżej, ryba pobiera tlen znad wody.
Gurami dwuplamiste jak i inne ryby rodziny, z której pochodzą, rozmnażają się podczas pory deszczowej. W ich środowisku pora deszczowa to okres od października do stycznia, natomiast w akwariach… można ją symulować i stymulować zachowanie ryb.
Jak? Otóż akwarysta chcący rozmnożyć te ryby powinien około dwa tygodnie przed tarłem podjąć pewne zbiegi wobec ryb znajdujących się jeszcze w akwarium ogólnym.
Po pierwsze ryby trzeba zacząć obficiej karmić. Jest to gatunek wszystkożerny, zjadający pokarmy żywe i preparowane. W tym okresie można podać im mrożone larwy owadów ochotkowatych, wazonkowce, czy też wysokobiałkowe karmy sprzedawane w sklepach akwarystycznych.
Po drugie – w tym okresie nie podmienia się wody w akwarium. Woda ma się „zestarzeć”. Związane jest to z cyklem pór – suchej i deszczowej, gdzie w porze suchej woda nie jest odświeżana.
W tym czasie można przygotować zbiornik tarliskowy o pojemności około 30 litrów. Wyposażyć go należy w odpowiednie akcesoria takie jak grzałka i filtr z dobrym napowietrzaczem.
Należy albo gęsto obsadzić zbiornik roślinami, albo wyposażyć go w schronienie dla ryb. Zabiegi te mają posłużyć zapewnieniu kryjówek dla samicy, która w związku z agresją samca może być narażona nawet na śmierć.
Akwarium zalewa się starą wodą do wysokości około 12 centymetrów, a następnie dolewa świeżej. Wysokość słupa wody powinna wynosić około 18 centymetrów. Na powierzchni wody muszą pływać rośliny, które posłużą za „stabilizator” dla gniazda (Gurami dwuplamiste są rybami budującymi gniazdo dla ikry).
Temperaturę wody podnosi się do około 30°C, wpuszczając przedtem do niej parę ryb przeznaczonych do tarła.
Z zasady symptomy tarła zaczynają występować już w drugiej dobie po odstawieniu ryb do akwarium tarliskowego. Samiec zaczyna w wybranym przez siebie miejscu, z bąbelków powietrza otoczonych lepką i trwałą wydzieliną budować gniazdo (wykorzystując też do tego rośliny), a następnie próbuje zapędzić pod nie samicę. Pod gniazdem owija się wokół niej, odwraca brzuchem do góry i „wyciska” z niej ikrę wydzielając w tym samym czasie mlecz. Ikra i mlecz są lżejsze od wody, wypływają więc na wierzch napotykając na swej drodze gniazdo i tam pozostają.
Samiec zbiera do pyszczka ikrę, która nie trafiła w gniazda i ją do niego wkłada.
Po zakończonym tarle należy odłowić samicę. Ikrą i narybkiem opiekuje się samiec. Dodam, że przejawia w tym czasie agresję wobec intruzów, a takim intruzem staje się też samica, która spełniła już swoje zadanie.
W początkowym okresie opieki samiec dodaje do gniazda bąbelków z powietrzem, zakrywając nimi ikrę od spodu. Później zbiera uciekające larwy lokując je w gnieździe. Po trzech dniach małe rybki rozpływają się po zbiorniku. W tym momencie należy zabrać samca, bo traktować je zaczyna jak żywy pokarm i może zjeść cały miot. Tu muszę podkreślić, że bywają też takie samce, które wycierają samicę, a następnie zjadają ikrę. Z tego też powodu ja osobiście zrezygnowałem z pozostawiania samca w akwarium z ikrą. Zaraz po odbytym tarle odławiam go, a następnie wkładam do wody kamień napowietrzający. Napór powietrza z napowietrzacza rozbija gniazdo, ale nie szkodzi to ikrze i larwom.
Dokarmianie narybku jest dość trudne, ze względu na jego wielkość. Karmienie rozpocząć należy o podawania rybkom pierwotniaków, a po kilku dniach wrotków (tu można też zastosować dostępne w sprzedaży płynne pokarmy dla narybku) W dalszych fazach życia rybek podajemy im pokarm większy, taki jak larwy oczlika, rozdrobniony pokarm płatkowy, czy inne. Rybki rosną szybko, choć nierówno i widać spore różnice w długości ryb z tego samego miotu. Z doświadczenia wiem, że dysproporcje te są mniejsze, gdy rybki mają zapewniony żywy pokarm.
Tyle bardzo ważnej teorii. Teraz – jak może wyglądać odbiegająca od niej praktyka.
Samiec nie zawsze buduje gniazdo, co obserwuję wtedy, gdy na powierzchni wody jest bardzo dużo roślin pływających. Ikra od strony dna zbiornika chroniona jest przez szerokie liście roślin, a od góry nie ma żadnej ochrony. Moje ryby rozmnażają się też w akwarium ogólnym przy słupie wody 45 cm i temperaturze 27-28°C.
Dodam, że powyższe zachowania obserwuję w zbiorniku z wieloma rybkami, gdy następuje nie zaplanowane przeze mnie tarło moich ryb, przeważnie po podmianie wody na świeżą. W akwarium tarliskowym przy niskim słupie wody ryby zachowują się wręcz „książkowo”. Jednak i tu miewałem sytuacje że samiec zjadał ikrę albo narybek, lub też pomimo roślin i kryjówek tak poturbował samicę, że w rezultacie nie przeżyła.
Na koniec pozwolę sobie zacytować swoje słowa, z rozmowy na internetowej grupie dyskusyjnej. Padły one podczas pisania tegoż artykułu i dotyczą takiego jak powyższe (nie planowanego przez hodowcę) rozmnażania ryb:
W zasadzie rzadko pozwalamy sobie na planowe rozmnażanie ryb w akwarium ogólnym, więc tym samym (jak u mnie) ma ono charakter przypadkowy. Większość z nas spisuje narybek z takiego rozrodu na straty. Niewielu akwarystom chce się go odławiać i pielęgnować (a szkoda, bo małe rybki są „generatorem” dużej satysfakcji hodowcy).”
Literatura
Hans J. Mayland – „Moje Akwarium”
Stefan Kornobis – „Słodkowodne Ryby Akwariowe”
Mariusz T.
Przedruk elektroniczny za zgodą PZA z czasopisma „Akwarium” nr 05/01
Liczba wyświetleń: 143